Ta miłość ma ADHD

Wysoka i bardzo szczupła. Najczęściej w czarnej bluzce ze zbyt wielkim dekoltem, który odsłania jej małe piersi. 14 letnia dziewczyna, która każdego dnia swojej obecności w szkole garażowej doprowadza mnie do szału. Nazwałabym ją polskim dzieckiem z ADHD. 

Ona nie musi się dopasowywać do naszego planu dnia. Gdy piszemy, ona leży na ławce. Gdy śpiewamy ona je zielone mango i rzuca skórkę na podłogę. Gdy produkuję, po angielsku,  objaśnienie zasad dodawania , ona chodzi po klasie. Wszystko odwrotnie. Nawet nie udaje, że mnie słucha. 

Wystarcz chwila dodatkowej słabości. Zwiększona tęsknota za domem połączona z gromadą hałaśliwych afrykańskich dzieci na czele z Lovness i Carol. Pękam. Zaczęłam krzyczeć. Wiem, że to nie pomoże, ale nie mogę się uspokoić. Nawet w 10% nie przypomina to polskiej szkoły podstawowej. 

Wracam sfrustrowana do domu. Porażka. Co ma w sobie Ta dziewczyna, że wyprowadza mnie z równowagi? Dlaczego znowu europejskie myślenie wygrało? Afryka to nie Europa! Kiedy to zrozumiem. A Ty Jezu? Dlaczego mi nie pomogłeś? 

Po walce z sama sobą, ofiarowuję poranną Mszę Świętą za Lavness. Jestem za słaba. Niech Sprawca moich misji się tym zajmie! On to wymyślił. 

 

Iii… 

Na powitanie przytulam ją. Ona uśmiecha się do mnie łagodnie jak owieczka. Po raz pierwszy ujrzałam jej radosne oczy. Gdy zaczęła chodzić na matematyce, kucam przy niej i razem rozwiązujemy zadanie.  Ona potrafi usiedzieć w ławce! Potrafi słuchać! Jestem z niej dumna. Chwalę ją na koniec dnia przed dziećmi.

Po zajęciach Frida- jej siostra, przyszła się upewnić,  „ Lovness is good today?” TAK!!

 Jestem szczęśliwa.

Codziennie, gdy widzę jej nieśmiały uśmiech idący w moją stronę na przywitanie, moje serce się raduję. Nieznośna dziewczyna stała się lekarstwem na gorszy dzień. 

Zmiana o 180^o czy po prostu Cud? 

„Jezu, Ty się tym zajmij”.. ;)